De boerenstand willen halveren is politieke keuze, zeg niet dat het ’moet’ van de wetenschap

Bij discussies binnen de economie, politicologie of sociologie wordt nooit het gezagsargument gebruikt dat ’de hele wetenschap het erover eens is’. Dat komt omdat datgene wat men bestudeert, de politiek, de economie, de samenleving, complexe systemen zijn waarvan je niet kunt voorspellen wat er gaat gebeuren. Daar komt bij dat de mensen die deze wetenschappen bedrijven zich realiseren dat ze hun waardeoordelen nooit helemaal los kunnen knippen van hun wetenschap.

Maar nu komt het gekke: zodra het gaat om bèta-onderwerpen verwachten de alfa’s en gamma’s die ons land besturen opeens wel consensus; ze lopen er massaal achteraan zodra een paar hoogleraren hun vinger opsteken en zeggen dat ze namens de hele wetenschap spreken, zoals laatst 36 ecologen deden over het stikstofplan van het kabinet. En dat terwijl de natuur, het ecosysteem, net zo complex is als de economie of de geschiedenis. De natuur is zelfs het product van geschiedenis, om precies te zijn twee geschiedenissen: de lange termijn van de evolutie, en de kortetermijngeschiedenis van het menselijk handelen. De schitterende zandduinen en heidevelden op de Veluwe zijn ontstaan door het afgraven en het kappen van bomen door de mens.

De biologie bestaat uit moleculaire vakken (mijn terrein), en anderzijds uit ecologie, veldbiologie, landbouwkunde, natuurbeheer. De meest prominente bioloog in ons land op dat tweede gebied is beslist professor Louise Fresco. Zij is voormalig rector van de Universiteit van Wageningen, ooit cum laude gepromoveerd op duurzame landbouw, lid van niet alleen de Nederlandse Koninklijke Akademie van Wetenschappen (KNAW) maar van een hele serie buitenlandse genootschappen, en overstelpt met internationale prijzen.

Wachten

Bij een recente bijeenkomst van de KNAW liet ze zich uit over het stikstofbeleid, zoals altijd genuanceerd maar ook duidelijk. Ze zei iets heel anders dan de 36 ecologen. Ze zei: „We moeten echt af van het idee dat iedereen een super urgent probleem heeft. Er is die meneer wiens naam ik nu niet zal noemen, die telkens roept dat ’de natuur geen dag meer kan wachten’. Ik kan u verzekeren, de natuur kan heel lang wachten. Het is die meneer die niet kan wachten.”

Met deze uitspraak van professor Fresco kan het idee dat er over dit onderwerp wetenschappelijke consensus is definitief de prullenbak in. Dat zal het overigens voor het kabinet nog moeilijker maken om een nieuwe minister van Landbouw te vinden die bereid is de boeren van deze onzin te overtuigen en ’draagvlak onder de boeren’ te vinden.

Komisch

De reacties waren komisch. Het D66-Tweede Kamerlid Tjeerd de Groot dacht dat het over hem ging en reageerde: „Typisch voorbeeld dat je een probleem niet kunt oplossen met de denkwijze die het heeft veroorzaakt. Een denkwijze met als kern dat onze dieren de aarde mogen leegeten, omdat wij in er in Nederland zo goed in zijn.”

Dit is op drie niveaus interessant. In de eerste plaats de ijdelheid dat hij zeker wist dat de professor het over hem had. Ik geef u op een briefje dat dit niet zo was. Veel belangrijker is bijvoorbeeld mijnheer Vollenbroek met zijn stichting MOB die door de rechter in het gelijk is gesteld, wat leidde tot het huidige stikstofplan (wat overigens illustreert dat de regering zelf niet van plan was dit vreemde stikstofbeleid te voeren: Vollenbroek won in de rechtszaal van de Staat der Nederlanden). Na Vollenbroek zou je dan nog eerder denken aan minister Rob Jetten die in zijn recente Abel Herzberglezing dramatisch vertelde dat hij de laatste generatie is die het einde der tijden zou kunnen tegenhouden.

Ten tweede valt op dat het D66-Kamerlid in zijn reactie direct op de persoon gaat spelen door te sneren naar de ’typische denkwijze’. En ten derde de inhoudelijke reactie zelf, die ook na vier keer lezen niet te begrijpen is: „Denkwijze dat de dieren de aarde mogen leegeten omdat we in Nederland er zo goed in zijn.” Wartaal.

Het probleem is deels physics envy bij de besturende alfa’s: ze zijn jaloers op vakgebieden die wél voorspellende uitspraken kunnen doen, zoals de natuurkunde. Ze hebben niet door dat de wet van de zwaartekracht iets anders is dan de complexiteit van een ecosysteem. Daarbij komt een calvinistisch trekje: ze denken dat er een perfecte ’natuurstaat’ bestond die door de mens is bedorven; ze hebben behoefte aan schuldgevoelens, en hameren daarom graag op menselijke schuld voor alle veranderingen aan landschappen. Vooral in het aangelegde Nederlandse parkenlandschap is dat eigenaardig.

Paniekreacties

Fresco heeft volledig gelijk. Er is alle reden om goed aandacht te besteden aan de uitstoot van stikstof, methaan, CO2, en nog meer stoffen. Maar apocalyptische uitspraken (zoals ministers Jetten en Van der Wal steeds doen) dat de wereld bijna vergaat, zijn op geen enkele manier op de wetenschap gebaseerd. Daarom zijn paniekreacties onnodig en misplaatst. Dat D66 de boerenstand wil halveren is een politieke keuze, maar zeg niet dat het ’moet’ van de wetenschap.

Ook Nederland zal politici kiezen die immigratie begrenzen

De winst van de rechts-populistische Zweden Democraten bij de verkiezingen van zondag is onmogelijk een verrassing te noemen. Het is overal in Europa steeds hetzelfde recept: waar politici problemen rond immigratie en integratie negeren of afdoen als xenofobie of racisme, groeit populistisch rechts als kool. Waar niet geluisterd wordt naar burgers wordt afgerekend met onbehoorlijk bestuur.

’Migrantenwijken in Stockholm, Göteborg en Malmö zijn gewelddadige parallelle samenlevingen in Zweden, die onze democratie bedreigen.’ De Zweedse politiebaas Anders Thornberg koos eind 2020 een invloedrijk internationaal podium – de Financial Times – voor deze wanhoopskreet. Een teken dat er thuis niet meer naar hem geluisterd werd.

Bij negen van de tien schietpartijen zijn eerste of tweede generatie migranten betrokken. Het is al jaren oorlog in de buitenwijken van de grote steden. Ook de migranten die er wonen klagen over wetteloosheid en geweld. Maar het is de linkse regering in Stockholm al elf jaar beneden haar stand om het ruimhartige asielbeleid van Zweden ter discussie te stellen.

Harder optreden

In aanloop naar de vorige verkiezingen in 2018 is Nieuwsuur-verslaggeefster Saskia Dekkers in Göteborg. We horen een kandidaat van de Zweden Democraten voor racist en fascist worden uitgemaakt. Hij is zelf een zoon van een immigrant en is opgegroeid in een van de gewelddadige buitenwijken van de stad. Hij pleit voor harder optreden tegen de bendes en een strenger integratiebeleid. Dat zijn zelfs dan nog politiek-incorrecte standpunten. Maar het electoraat is de onveiligheid en het zwijgen zat. De aanhang van de Zweden Democraten bleef groeien.

Blijkbaar bestond het idee bij de linkse regering in Stockholm dat zij de verkiezingen niet kón verliezen, want lang bleef ze het bendegeweld negeren. En als links er wel over sprak, dan alleen vanuit de klassieke slachtoffer-doctrine waarin racisme en discriminatie de oorzaak van alle problemen zijn. Zo worden al jaren de bendes gespaard en hun misdaden opgehangen aan achterstelling en discriminatie door de autochtone Zweden.

Verdraagzaamheid

Er gaat ook veel goed in Europa bij het opnemen van grote aantallen immigranten. Dat is te danken aan de welwillendheid en verdraagzaamheid bij zowel de autochtone bevolking als migranten. Dat laat onverlet dat er grenzen zitten aan de opnamecapaciteit van een samenleving en dat het uitmaakt of nieuwkomers de democratie, de rechtsstaat en de culturele waarden in het land van aankomst onderschrijven. Dat is geen vanzelfsprekendheid.

Het verwaarlozen van deze werkelijkheid – met cultuurrelativisme of een taboe op immigratiekritiek – zet de deur open voor een parallelle samenleving met eigen regels en ’wetten’, ontsporing en criminaliteit. De Zweedse probleemwijken worden voor soms wel 95 procent bewoond door immigranten. Zij hebben niets met het land waar ze wonen. Velen vinden hun draai nooit. Het enige dat hen bindt met Zweden is de uitkering die de sociale zekerheid elke maand op hun rekening stort. Het zijn werelden apart van de rest.

Dedain

In zijn essay ’De vrijheid van de grens’ (2016) hekelt auteur Paul Scheffer het dedain voor de beperkingen die grootschalige immigratie met zich meebrengt. Hij schrijft: ’Veel hedendaagse wereldburgers hebben geen weet van Rosengard in Malmö, van Vénissieux in Lyon, van Lozells in Birmingham en van Slotervaart in Amsterdam. Ik ken genoeg mensen die zichzelf als verlicht zien, maar zelden de binnenstad verlaten en geen enkele betrokkenheid voelen bij het wel en wee van de buitenwijken. Daarom dat tolerantie en onverschilligheid zo goed samengaan.’

Scheffer heeft gelijk. En de gevolgen zijn desastreus. Nederland worstelt al meer dan twintig jaar met ontspoorde gemeenschappen in de buitenwijken. In Amsterdam hebben tolerantie en onverschilligheid de Mocro-maffia voortgebracht. Een nieuwe generatie criminelen traint zich als Rolex-dief of drugskoerier. Scholieren in Amsterdam-Zuidoost worden bij bosjes afgeperst en met de dood bedreigd. Ouders zijn ten einde raad en smeken de gemeente om harder op te treden. Maar GroenLinks in het college en in de raad verzet zich met hand en tand tegen preventief fouilleren, omdat dat ’de buurt zou stigmatiseren’.

Dit is de perverse politiek van de morele ijdelheid. Politici, bestuurders en commentatoren die het etaleren van morele superioriteit boven het oplossen en voorkomen van problemen stellen. Pronken met een ruimhartig asielbeleid, verontwaardiging over de ongelijkheid in de wereld en woede richting iedereen die durft af te dingen op het open grenzen evangelie.

Asielcrisis

Ik zag zondag staatssecretaris voor asielzaken Eric van der Burg in Buitenhof. Hij gaf toe dat de meeste immigranten Europa binnenkomen via Italië. Zij vragen daar geen asiel aan, maar reizen voor een verblijfstatus door naar Nederland. Italië onttrekt zich hierbij aan Europese afspraken en Nederland zit met een asielcrisis.

Als het na Denemarken en Groot-Brittannië ook moeilijker wordt om naar Zweden door te reizen, zullen de aantallen migranten die afslaan richting Nederland groter worden dan ze nu al zijn. De opnamecapaciteit van een samenleving verander je niet met meer opvangcentra.

In navolging van de Zweden zullen de Italianen 25 september, na een periode van open grenzen, volgens de peilingen weer rechts afslaan. En dat is waar de Nederlandse regering indirect ook om vraagt. Want als het politieke midden weigert de grenzen onder controle te brengen zullen burgers andere politici kiezen die dat wel voor ze doen.

Ik snap niet waarom mensen in de politiek stappen als het is om niets te doen. Wat moet dat saai zijn. Het is toch hartstikke boeiend, belangrijk en een privilege om maatschappelijke problemen te mogen oplossen? Om dossiers op te slorpen, om op terrein tussen de mensen de sfeer op te snuiven en daarmee aan de slag te gaan? Ik voel zo’n een gebrek aan passie en inzet dat ik echt wel begrip heb voor de kiezers die soms helemaal geen vertrouwen meer hebben in de politiek.

Trieste zaak. Neem bijvoorbeeld de migratiecrisis vandaag. Daar ligt de grootste hypocrisie van de Europese politiek. Het Europese vluchtelingenbeleid is niet alleen een grote leugen, naar andere mensen maar ook naar zichzelf. Het beleid meent menselijk te zijn maar in feite draagt het bij tot de verrijking van vreselijke mensensmokkelaars en steeds meer misère voor echte vluchtelingen, die de nodige bescherming niet meer krijgen. En taboes en chaos heersen.

De migratiecrisis is op die manier het probleem geworden waarover iedereen een triviale mening heeft, maar waarvoor niemand een serieuze oplossing heeft. En als iemand initiatief neemt? Dan ben je snel de slechte van de klas. De reflex is dan dat voorstellen of acties van anderen onder de loep genomen worden en de initiatiefnemer(s) genadeloos bestraft worden en van racisme of criminaliteit beschuldigd worden.

De Europese Commissie is door haar eigen mantra’s wellicht in slaap gevallen: „Eerbiediging van de menselijke waardigheid en de grondrechten is een kernwaarde van de Europese Unie en de Commissie is vastbesloten deze waarde te eerbiedigen, te beschermen en te verdedigen, en ervoor te zorgen dat de lidstaten van de Europese Unie deze kernbeginselen hooghouden.” Je moet het niet alleen zeggen, maar ook wel doen. Is de Europese Commissie nu echt van mening dat het huidig EU-migratiesysteem humaan is dan? Terwijl niets onder controle is en de mensensmokkelaars de baas zijn geworden, de buitengrens van Europa in de steek is gelaten en integratie en aanpassen eisen ook als iets extremistisch gezien wordt?

Zo viel Eurocommissaris Johansson, bevoegd voor migratie, het initiatief van voormalig Britse premier Boris Johnson aan inzake zijn akkoord met Rwanda om illegale migratie aan te pakken. Terwijl zij zelf helemaal geen plan heeft, behalve de beschamende status quo in stand houden. In Denemarken gaf voormalig minister van migratie Matthias Tesfaye het goede voorbeeld door zijn migratie- en integratiebeleid te baseren op de realiteit en het gezond verstand. „Anders kunnen we onze welvaartsstaat niet redden”, zei hij. Ook hij kreeg de wind van voren van de luie Europese commissie en van zijn tegenstanders. Ze wezen naar zijn afkomst, alsof je afkomst zou moeten bepalen hoe je denkt.

En wat doet de Europese Commissie voor veiligheid en migratiebeleid zelf dan? Nada. Het is een vastgeroeste club in Brussel die nogal passief en reactief is. Een ploeg die niet anticipeert, de Europeanen voortdurend misleidt met ad hoc onzin en telkens verbaasd is dat de burgers moedeloos worden en niet meer in de politiek geloven. Vandaag zal de energiecrisis worden gebruikt als dekmantel, net als de oorlog in Oekraïne door en door gebruikt wordt om andere problemen te camoufleren. Is deze commissie echt niet in staat om meerdere dingen tegelijkertijd te doen en beter te anticiperen?

Eurocommissaris Johansson, bevoegd voor migratie, heeft veel vragen maar helaas weinig oplossingen. Ze had meteen vragen bij het Britse akkoord met Rwanda. Nu heeft Denemarken, dat een uitzonderingsclausule heeft op EU-niveau, ook een vergelijkbaar akkoord met Rwanda gesloten. Wat gaat de Europese commissie doen?

Laconiek

Mij heeft de bevoegde commissaris alvast laten weten in een laconiek antwoord op een van mijn parlementaire vragen dat ’de Europese Commissie niet van plan was om met welk derde land dan ook te onderhandelen over een akkoord dat zou leiden tot de offshore behandeling van asielaanvragen.’

Hun non-beleid gaat door. Ze willen geen debat. Ze willen geen akkoorden. Ze willen de EU-buitengrenzen niet beschermen. Ze willen ontwikkelingssamenwerking en buitenlandbeleid niet moderniseren. Ze willen politiek correct zijn inzake integratie. Ze willen de Europese manier van leven niet beschermen maar slechts promoten. Ze doen alsof wij de globale fikser waren en houden Europa in politieke correctheid, maar deze houding gaat niemand redden. Niet vluchtelingen die echt bescherming nodig hebben en ook niet de Europeanen en hun identiteit. „While the movement of millions of people from other cultures into a strong and assertive culture might have worked, the movement of millions of people into a guilty, jaded and dying culture cannot”, schrijft Douglas Murray terecht in The strange death of Europe.

Vandaag mobiliseert de energiecrisis alle actiekrachten, maar van Europa wordt terecht verwacht dat zij ook andere kwesties, waaronder migratie en veiligheid, aanpakt. Van de krachtige reactie op de legitieme zorgen van de Europese bevolking hangt het al dan niet oprukken van radicale bewegingen af. Gevaarlijk, maar begrijpelijk. Europa moet het heft weer in handen nemen.

Wij hebben georganiseerde, gecontroleerde immigratie en een geslaagde integratie nodig. Als Rwanda niet bevalt moet Europa maar een akkoord sluiten met Canada waar ze elkaar qua politieke verlamdheid goed zullen kunnen vinden. Ik ben benieuwd naar wat Trudeau zou antwoorden.

D66 wil niet dat boeren kans krijgen

Stikstof als smoesje voor een ander doel.

Door de permanente mediacampagne zou je haast geloven dat er een zeer acuut stikstofprobleem is. Het NOS Journaal bracht als groot nieuws een rapport van twee ecologen dat de normen nog strenger moeten, en zelfs de ANWB deed een duit in het zakje. Reden genoeg om de zaak op een rijtje te zetten.

Allereerst worden stikstof en CO2 vaak door elkaar gegooid. De opwarming van de aarde speelt op wereldniveau, de effecten van stikstof zijn lokaal. Stikstof en CO2 zijn twee verschillende onderwerpen, en je kunt heel goed vraagtekens zetten bij het stikstofbeleid zonder dat je ’klimaatontkenner’ bent. Er bestaat zelfs een tegenstelling tussen klimaat- en stikstofbeleid. Stikstofdepositie veroorzaakt eutrofiëring, verrijking van schrale bodem, wat leidt tot groei van bomen. Waar dat gebeurt, wordt door Staatsbosbeheer met veel moeite ’afgeplagd’, de bodem wordt verarmd zodat het schrale heidegrond blijft zonder bomen. Maar elders worden door Staatsbosbeheer juist bomen geplant, omdat bomen CO2 vastleggen.

Het willen vasthouden aan de ’oorspronkelijke’ staat van de Nederlandse natuur is eerder hobby dan wetenschap, want ons parkenlandschap is volledig door mensen gecreëerd. De heide op de Veluwe is ontstaan toen er voor de bouw van Amsterdam hout moest worden gekapt. Of iets bos of hei is, is een keuze van de mens geweest.

Bosinventarisatie

Het is niet waar dat de natuur in ons land er zeer beroerd voor staat, dat bleek onlangs weer uit de Zevende Bosinventarisatie die elke vijf jaar plaatsvindt. De enige oorspronkelijke natuur die we hebben, is de Noordzee: die wordt als gevolg van acties van Urgenda-ecologen nu vol gezet met windmolens, maar over de natuurschade daarvan hoor je die ecologen niet.

Vervolgens: de uitstoot van stikstof in ons land is de afgelopen 25 jaar met 70% afgenomen! Er wordt door technische vooruitgang in de landbouw en de industrie drie keer zo weinig stikstof uitgestoten als 25 jaar geleden! Als die uitstoot zo fataal zou zijn voor de natuur, hoe stond het dan met die natuur 25 jaar geleden? Het verhaal dat de natuur achteruit holt klopt evident niet met stikstof als oorzaak, want die uitstoot is spectaculair afgenomen.

Dan zie je dat activisten zich afzetten tegen opvattingen die niemand heeft. Zo verschenen er stukken van ecologen die zeggen dat er wetenschappelijke consensus is dat stikstof invloed heeft op de natuur. Maar dat ontkent niemand! Elke chemische stof heeft invloeden op de natuur: fosfaten, zwavelverbindingen, en ook stikstof.

Afwegen

Het gaat erom hoe erg die gevolgen zijn, in vergelijking met andere problemen in de wereld. Je moet afwegen wat je anders met 25 miljard euro van het stikstofplan zou kunnen doen (dat is 4000 euro per huishouden, met ongeveer 6 miljoen huishoudens in ons land).

Er is bijvoorbeeld veel gesproken over de tapuit, een klein trekvogeltje dat voorkomt in Noord-Afrika en dat bij de vogeltrek Noord-Europa aandoet. De tapuit heeft een voorkeur voor schrale duingebieden en blijft weg bij bossen. Het is internationaal geen met uitsterven bedreigd dier. Het zou inderdaad kunnen dat de tapuit in bepaalde gebieden in Nederland minder vaak voorkomt door bebossing als gevolg van stikstofuitstoot. Dat kun je als vogelliefhebber jammer vinden. Maar je kunt medeburgers niet het recht ontzeggen de lokale teruggang van de tapuit te willen afwegen tegen de kosten. Er is geen sector (onderwijs, cultuur, zorg of verkeer, wonen of veiligheid), waar geen keuzes worden gemaakt die soms door mensen in die sector, inclusief betrokken hoogleraren, betreurd worden. Het is een kwestie van proportionaliteit, en het zijn keuzes die het vakgebied ontstijgen.

Sommige voorstanders van dit regeringsplan zijn helemaal niet bezorgd over de tapuit. Hun echte doel is het terugdringen van landbouw en veeteelt omdat ze tegen vleesconsumptie zijn. D66-fractieleider Paternotte schrijft: „De tijd van de grote industriële veeteelt is eindig.” Daarom wil D66 niet dat boeren de kans krijgen minder stikstof te gaan uitstoten, en worden technische oplossingen niet toegejuicht: ze willen dat boeren stoppen. Dan is het ook logisch dat het minister Staghouwer niet lukte om boeren perspectief te bieden.

Alleseter

Biologisch is de mens onmiskenbaar een alleseter, maar je kunt volledig respect hebben voor mensen die kiezen voor veganisme. Wat echter niet eerlijk is, is als je stikstof gebruikt als smoesje voor een ander doel. Liberaal is het al helemaal niet om dergelijke persoonlijke keuzes aan mensen op te dringen. En vooral: als het je doel is om vlees te stoppen, is het niet effectief om Nederlandse boerderijen te sluiten, want de winkels laten dan hun vlees uit het buitenland komen. Het overvliegen van Argentijnse steaks veroorzaakt dan net zoveel CO2-uitstoot als de vliegvakanties van GroenLinks-politici.

De nieuwe minister van Landbouw moet het stikstofbeleid van het kabinet fundamenteel ter discussie stellen. De boeren hebben gelijk dat ze niet accepteren dat hun sector gehalveerd wordt, en de coalitiepartners moeten toegeven dat deze paragraaf in het regeerakkoord niet voldoende doordacht was. Stikstof is niet het acute grote probleem dat ervan gemaakt wordt.

Ingezonden opinie: Nederland moet achterhaald VN-Vluchtelingenverdrag opzeggen

Het enige antwoord van het kabinet op de asielcrisis bestaat uit het creëren van nog meer opvangplekken. Het kabinet verschuilt zich achter het VN-Vluchtelingenverdrag van 1951 om niets aan de instroom te hoeven doen. Maar Nederland kiest er zélf voor om zich door dit verdrag te laten gijzelen, betogen JA21-fractievoorzitter Joost Eerdmans en migratiedeskundige Dr. Jan van de Beek. In een ingezonden opiniestuk zetten zij de oplossing uiteen.

De zelfgecreëerde asielcrisis waaronder Nederland gebukt gaat loopt elke dag verder uit de hand. Terwijl de asielinstroom van zo’n duizend personen per week gestaag doorgaat, de asielketen totaal verstopt zit en de druk op de woningmarkt door de huisvesting van duizenden statushouders alleen maar verder toeneemt, bestaat de enige actie van het kabinet uit het realiseren van meer opvanglocaties. Nu zelfs met Haagse dwangmaatregelen waarmee gemeentebesturen buitenspel worden gezet.

De zelfgecreëerde asielcrisis waaronder Nederland gebukt gaat loopt elke dag verder uit de hand. Terwijl de asielinstroom van zo’n duizend personen per week gestaag doorgaat, de asielketen totaal verstopt zit en de druk op de woningmarkt door de huisvesting van duizenden statushouders alleen maar verder toeneemt, bestaat de enige actie van het kabinet uit het realiseren van meer opvanglocaties. Nu zelfs met Haagse dwangmaatregelen waarmee gemeentebesturen buitenspel worden gezet.

Het VN-Vluchtelingenverdrag is anno 2022 volledig ingehaald door de werkelijkheid. Ooit bedoeld als een set rechtvaardige basisrechten voor met name Europese ontheemden die naar een buurland vluchtten, maar in de geglobaliseerde wereld van nu een open uitnodiging aan iedereen die duizenden kilometers rondreist op zoek naar de meest aantrekkelijke verzorgingsstaat. Die eindbestemming is vaak Nederland. En vanwege het niet naleven van de Dublinverordening, waardoor asielzoekers amper worden teruggestuurd naar het eerste land van binnenkomst in de Europese Unie, is die eindbestemming doorgaans permanent.

De gevolgen voor de Nederlandse samenleving zijn desastreus. En niet alleen omdat Nederland in één groot azc dreigt te veranderen, maar zeker ook op langere termijn. In het oog springen de gevolgen voor de woningmarkt, die voor steeds meer Nederlandse jongeren een onneembare vesting wordt. Ook het onderwijs, de sociale samenhang in wijken en de westerse normen, waarden en cultuur komen steeds verder onder druk te staan.

Huidig asielbeleid in financieel opzicht kamikazepolitiek

In financieel opzicht is het huidige asielbeleid regelrechte kamikazepolitiek. Eerder bleek uit het onderzoeksrapport Grenzeloze Verzorgingsstaat dat één asielmigrant de schatkist gedurende zijn of haar leven netto ongeveer 5,5 ton kost. Met een wekelijkse instroom van ruwweg duizend asielzoekers – inclusief nareizigers en 18 procent volgmigratie (Centraal Bureau voor de Statistiek, CBS) – en een inwilligingspercentage van 63 procent voor asielverzoeken (CBS), praten we over een kostenpost van 340 miljoen euro per week. Elke week opnieuw. Voor dit jaar komt dat neer op een duizelingwekkend bedrag van 17,7 miljard euro netto, oftewel 1.000 euro per Nederlander.

Toch blijft het kabinet het VN-Vluchtelingenverdrag opwerpen om niets aan de asielinstroom te doen. Wat het er echter niet bij zegt, is dat Nederland er zélf voor kiest om zich door dit gedateerde verdrag te laten gijzelen. Sterker, het verdrag zélf biedt mogelijkheden om onder de destructieve werking ervan uit te komen.

Het klinkt als een logische optie om het verdrag aan te passen aan de realiteit van de 21ste eeuw. En op papier is dat mogelijk. Artikel 45 geeft aangesloten landen de bevoegdheid om bij de VN om herziening van het verdrag te verzoeken. Een optie waarnaar eerder ook de commissie-Donner onderzoek deed. In de praktijk zullen noodzakelijke fundamentele wijzigingen echter niet mogelijk zijn, aangezien alle betrokken partijen hiermee akkoord moeten gaan. Inclusief landen die juist baat hebben bij het verdrag, bijvoorbeeld omdat ze profiteren van geld dat voormalige onderdanen aan familie in het land van herkomst sturen. Of nog cynischer: omdat zij hun dissidenten of lastpakken graag naar Europa zien vertrekken.

Officiële brief volstaat om VN-Vluchtelingenverdrag op te zeggen

Daarnaast biedt artikel 42 de mogelijkheid om op diverse artikelen een voorbehoud te maken. Een aantal cruciale artikelen is hiervan echter uitgezonderd, waardoor ook deze optie geen begaanbare weg zal zijn. De werkelijke oplossing voor Nederland ligt in artikel 44: het geheel opzeggen van het verdrag. Een officiële brief naar de secretaris-generaal van de VN volstaat, waarna de opzegging één jaar later een feit is.

Dat is dan ook het enige juiste antwoord. Zeg het Vluchtelingenverdrag per direct op en voer tegelijkertijd grenscontroles in. Niet op een karikaturale en onhaalbare manier, maar middels slimme grensbewaking die de verkeersdoorstroom minimaal belemmert. Want ook dat is onder de huidige omstandigheden mogelijk op grond van de Schengengrenscode. Daarmee slaan we twee vliegen in één klap: we voorkomen niet alleen dat Nederland iedere asielzoeker moet opvangen, maar ook dat iedereen überhaupt asiel in Nederland kán aanvragen. Het VN-Vluchtelingenverdrag verplicht immers niet om mensen op het grondgebied toe te laten, het verbiedt enkel om mensen met een ‘gegronde vrees voor vervolging’ uit te wijzen.

Is daarmee alles opgelost? Uiteraard niet. Veel elementen uit het Vluchtelingenverdrag zijn doorvertaald in Europese en Nederlandse wetgeving. Maar het is een krachtige eerste stap met een sterk ontmoedigende werking. Gidsland Denemarken heeft immers aangetoond dat alleen al het aannemen van strenge asielwetgeving de instroom sterk doet afnemen, ook als deze nog lang niet van kracht is. Daarnaast is het nota bene het kabinet zélf dat zich achter het Vluchtelingenverdrag verschuilt. Zonder dit verdrag is er kennelijk een aanzienlijk strenger asielbeleid mogelijk. Met het opzeggen van het verdrag verdwijnt dus tevens het excuus om de asielcrisis op zijn beloop te laten. Zo kunnen we eindelijk werk gaan maken van een permanente oplossing van het asielprobleem door invoering van het strenge en rechtvaardige Deense asielbeleid in Nederland.

Het kabinet weet wat het te doen staat. Zeg het VN-Vluchtelingenverdrag vaarwel en bevrijd Nederland uit deze permanente asielcrisis. Geen uitvluchten meer. Het kán gewoon. Het enige wat een strenger en realistischer asielbeleid nog in de weg staat, is politieke onwil.

Afshin Ellian

Asielcrisis is het nieuwe normaal: vele miljoenen willen naar het Westen

Asielcrisis is het nieuwe normaal. Volksverhuizing is nu de mondiale gebeurtenis. Alleen al 49 procent van de Iraanse jongeren tussen 18 en 29 jaar hoopt te kunnen migreren naar een westers land, volgens de laatste opiniepeiling van Stasis. Voor de leeftijd tussen 30-44 is dat 35 procent. Het gaat hier om miljoenen mensen. Ook miljoenen Afghanen willen, als ze de kans krijgen, naar het Westen migreren.

In nogal wat landen heersen despoten, corruptie en armoede. De mensen uit die landen gaan niet massaal naar Rusland vluchten. Europa lijkt de eindebestemming van massale volksverhuizing te worden. China neemt geen vluchtelingen op. Weinigen willen zich in een homogene en nogal xenofobe Aziatische samenleving vestigen. Niet alleen China, maar ook Japan of Zuid-Korea kennen geen asielcrisis of opvangcrisis.

Overigens leert ervaring, wanneer bijvoorbeeld Afghanen naar het Westen migreren, dat sommigen gaandeweg nostalgische gevoelens beginnen te ontwikkelen voor de achterlijke tradities: salafisme, vrouwenonderdrukking en antiwesterse sentimenten. Het Westen lijkt op de meest gewilde feesttent. Het deelnemen aan een feest is iets anders dan zich te gaan onderwerpen aan de feestregels. De wederzijdse teleurstelling is soms groot.

Verzorgingsstaat

Aan de vrije kant van de wereld is het Westen vooral populair en niet een land als Argentinië of Chili. Volgens het eerdergenoemde onderzoek willen de meeste Iraanse jongeren naar Amerika, Duitsland of Canada migreren. En uiteindelijk komen ze vooral in Europa terecht. Waarom is het Westen en vooral Europa zo aantrekkelijk? Waarom niet Colombia of Chili?

De verzorgingsstaat en de asielprocedure hebben een magnetische kracht op volksverhuizers. De verzorgingsstaat garandeert het bestaansrecht, toegang tot onderwijs en goede gezondheidszorg. En de ingewikkelde asielprocedure biedt ze een reële kans om hier te kunnen verblijven.

Geen politieke vluchtelingen

Deze Iraanse jongeren zijn geen politieke vluchtelingen. De meeste Iraniërs in Nederland zijn trouwens geen politieke vluchtelingen. Omdat ze niet door de Iraanse regering worden vervolgd. Dat geldt ook op dit moment voor de meeste Afghanen. Ja, het is niet leuk onder een sharia-regiem te leven. Maar dit kan het Westen niet voor ze veranderen. Dat heeft men twintig jaar tevergeefs geprobeerd.

Somalië is al decennialang onveilig. Ook daar willen velen weg. Met de onveilige landen kan men op zich een eigen wereldkaart creëren. Libië is ook niet een ordentelijk land. En Syrië is de bakermaat van onveiligheid in de regio. Irak, het buurland van Syrië, was onveilig en wordt waarschijnlijk in de komende tijd nog onveiliger. De reden is dat een machtige sjiitische leider, Moqtada Sadr, zich tegen andere sjiitische groepen keert die door Iran worden gesteund.

Sjiitisch despotisme

Vorige week kritiseerde hij de vertegenwoordiging van de Verenigde Naties in Irak onder leiding van oud-minister Jeanine Hennis-Plasschaert. Omdat Sadr kennelijk van de VN verwacht om zijn kant te kiezen. Overigens zijn al die sjiitische groepen en milities buitengewoon gevaarlijk en fundamentalistisch. Als er geen politieke oplossing komt, gaan ze elkaar met wapens bestrijden. En wanneer een politieke oplossing komt, zullen nogal jongeren benauwd krijgen van sjiitisch despotisme. Op naar Holland dus!

Van onveilige landen naar veilige landen. Ook uit Pakistan (een bijzonder mondiale achterstandswijk) willen nogal jongeren migreren. Te veel mensen, te weinig welvaart! En dan is er nog Egypte. Er zijn genoeg Egyptische jonge mannen die liefst hier willen wonen. Het politieke conflict tussen de Moslimbroederschap en de rest is nog niet beslecht.

Massale volksverhuizing

Moslimbroederschap is nog steeds populair bij een deel van de bevolking. Wie al bij al rationeel en niet emotioneel naar de immigratie kijkt, weet dat we het hier over een massale volksverhuizing hebben. Er zijn dus miljoenen mensen die naar Europa willen verhuizen. In die peiling van Statis zei 57% ondervraagden dat ze vanwege de economische problemen Iran willen verlaten en 25% wil voor een beter leven migreren. Dus heeft de meerderheid van ondervraagden een economisch motief. Maar hier vertellen ze, omwille van een verblijfsvergunning, een ander verhaal.

In waarheid moet de asielcrisis niet een westerse crisis, maar een crisis van dictatuur, corruptie en sharia in landen van herkomst zijn. Maar zolang D66, GroenLinks en PvdA met een roze bril naar de wereld kijken, is de asielcrisis een westers probleem. En zolang niet de noodzakelijk juridische (internationale) wijziging in het asielrecht worden aangebracht, zullen ook onze kleinkinderen regelmatig getrakteerd worden op een asielcrisis.

In deze onzekere tijd is een ding zeker: de asielcrisis.

Onze bestuurders willen crises niet wegnemen maar verdiepen

Vorige week luisterde ik naar Marianne Zwagerman, online columnist bij De Telegraaf, in haar podcast ’Op z’n kop’. Zwagerman sprak in die podcast met emeritus-hoogleraar Han Lindeboom. Het gesprek was vorige week woensdag laat op de avond online gezet, en tijdens het grote stikstofdebat in het parlement van 23 juni werd verscheidene keren naar dat gesprek verwezen, met name door Pieter Omtzigt.

Professor Lindeboom is gepromoveerd op stikstof. En hij is lid van D66. Dus hij achtte het als zijn plicht om zijn bevindingen naar aanleiding van overheidsplannen over stikstof met zijn partij te delen. Maar dat werd hem ontraden. De partijtop, althans de mensen die hij had benaderd, stuurde hem het bos in en zijn kritische rapport werd terzijde gelegd.

Lindeboom wil elk Natura2000-gebiedje als zelfstandige eenheid bestuderen en veel genuanceerder te werk gaan dan de overheid tot nu toe voorstelt. Hij wees op fouten in het RIVM-rapport over stikstof, en legde uit dat die door het RIVM waren toegegeven, maar formeel werd met de correcties niets gedaan.

Als je de professor hebt aangehoord, hoor je aanbevelingen die zo redelijk en overtuigend zijn dat je je afvraagt waarom hij niet meteen door een vrolijke Mark Rutte werd gebeld – vrolijk, ja, omdat de professor hem mogelijkheden had kunnen aanreiken die het dreigende lot van veel boeren zal verlichten of beperken terwijl ze hun werk kunnen blijven doen. Lindeboom werd niet gebeld.

In een opvallende column in NRC Handelsblad schreef Louise Fresco, de briljante voorzitter van de Raad van Bestuur van Wageningen University & Research, een van de belangrijkste landbouwuniversiteiten in de wereld, dat Nederlandse boeren „tot de meest succesvolle en innovatieve ter wereld [zijn] dankzij het Plan-Mansholt, Europese steun en onderzoek.” Ook schreef Fresco: „Hoe je het ook meet – CO2 per gram geproduceerde eiwit of water per kilo tomaat – de Nederlandse landbouw is duurzamer en milieuvriendelijker dan die elders.”

Ik zou Fresco’s hele column hier willen citeren, maar laat ik me beperken tot de volgende kernzinnen: „Nergens is bij mijn weten de tegenstelling tussen stad en platteland zo scherp dat het belang van de natuur systematisch boven dat van boeren wordt gesteld. Hoe minder landbouw, hoe meer natuur lijkt het adagium geworden. Daarmee zijn we op de foute weg. Nederland is een grote tuin tussen bebouwde stroken. De boerenprotesten gaan ten diepste niet over uitstoot maar over onbegrip.”

Niet deskundig

Net als Lindeboom is Fresco een deskundige. Hun gelijken hebben zij in het parlement niet. En ook niet in het kabinet: Robbert Dijkgraaf is een hoogbegaafde man, maar is geen landbouw- of stikstofdeskundige; hij weet wel alles van zwarte gaten. We hebben als stikstofminister Christianne van der Wal, die een ’didactische graad HBO lesbevoegdheid’ heeft; let wel, daar kijk ik niet op neer. Maar als ik de taak van stikstofminister aangeboden had gekregen, had ik beleefd bedankt. Dat had mevr. Van der Wal ook moeten doen; zij heeft geen idee wat het periodieke systeem is, heeft geen benul van chemische verbindingen. Zij voert uit wat haar wordt opgedragen. Dus houdt zij zich, net als Mark Rutte, stil als Han Lindeboom in Zwagermans podcast uitlegt wat er mis is met de stikstofaanpak van de coalitie, en blijft ze nog steeds zwijgen als Louise Fresco „vele stedelingen en hoogopgeleiden” verwijt dat ze zijn gaan denken dat „in het dichtbevolkte Nederland landbouw een sta-in-de- weg [is] geworden.”

Alsof het nog niet dodelijk genoeg was, kwam Paul Jansen, onze hoofdredacteur, afgelopen zaterdag met een column over D66 en stikstof. Hij schreef dat D66 stelt dat tachtig procent van onze natuur is verdwenen, en hij vroeg D66 om onderbouwing. Hij kreeg twee grafieken: „Die gingen niet over natuuromvang, maar over een teloorgang van biodiversiteit – de talrijkheid van dieren en planten. In de eerste grafiek bleek als vertrekpunt de mondiale biodiversiteit in het jaar 1700 (!) gebruikt. Nederlandse data startten rond 1900 op circa index 40. Dus volgens dit model was toen al zestig procent van de planten en dierensoorten verdwenen. Of heeft hier nooit bestaan.”

Dinsdag kwam in het parlement een motie van Pieter Omtzigt in stemming over professor Lindebooms feitelijke kritiek op het stikstofrapport van het RIVM. Het parlement wees de zinnige motie af.

Crises niet wegnemen

Bevinden we ons in een fase van collectief verlies van werkelijkheidszin bij onze politici en bestuurders? Zeker. En toch is er over nagedacht. Onze bestuurders nemen geen contact op met dissidente deskundigen omdat zij de crises niet willen wegnemen maar willen verdiepen: een viruscrisis, een energiecrisis, een Ruslandcrisis, een klimaatcrisis. Desnoods fabriceren zij een crisis, zoals de stikstofcrisis. Daarmee willen zij een specifieke nieuwe devotie laten ontstaan, namelijk natuurdevotie, die een heilige drie-eenheid vormt met bescheidenheid en zuinigheid.

Het lijkt er sterk op dat onze politieke elites zich niet met feiten willen laten overtuigen. Met crises forceren onze elites hun agenda’s door onze strot. Want het doel – de groene utopie van een zuiver land voor zuivere gelovigen – is heilig.